a new friend

Rustig liep ze naar het trein, Zoë was net door het muur heen gegaan, het was niet eng ofzo, het was anders beter gezegd ze had het zo vaak gedaan maar nu... nu ging ze naar een nieuwe school en het voelde heel anders, als of ze het voor de eerste keer deed. Rsutig ging ze de trein binnen op zoek naar een lege coupe en ging zitten. haar poes Lynn die altijd trouw aan haar is Sprong op haar schoot. Rustig aaide ze haar. Ze sloot haar ogen en dacht na wat er laatst gebeurt is.

"Maar mam Ik wil helemaal niet dat jullie naar Afrika gaan. Waar moet ik dan heen, en hoe zit het met me lessen." Zei ze met een luide stem, net had ze gehoord dat haar ouders naar Afrika gaan om daar kinderen te helpen, wat een onzin. En al zeker dat zij naar een school speciale school moet gaan waar ze les zou krijgen...
"Jullie wouden me juist toen ik 11 was niet naar een school sturen omdat ik te gevaarlijk was met mijn streken hoezo nu dan plotseling.' Zei ze met een harde toon. 'Maar schat jij bent nu 13 en je kunt je krachten onder controle houden. En je weet het, je mag best streken uit halen zo lang ze niet te gevaarlijk zijn.' Zij haar moeder op een rustige toon. 'en je mag lynn mee nemen naar je nieuwe school, Zij let wel op jou dat weet je toch, en als je een streek gaat uithalen dan waarschuwt zij jou wel als iemand aan komt." Ging haar moeder verder.


Zoë Schrok uit haar gedachten door dat er een deur in haar coupe open ging...

Vandaag was de dag dat ze terug een heel jaar op school zou zitten. Tussen haar vrienden en vriendinnen. De leeraren en de toverspruken. Ze zou haar grootouders wel missen. Maar eerlijk gezecht zat ze liever op school. Zweinstein was haar thuis geworden. Alles aan die school was haar familie. Gicira was het zeker met haar eens. De poes deed bij haar grootouders bijna niets. Maar op school deed ze meer dan slapen. Soms was ze dn voor dagen weg. Maar als ze haar nodig had dan was ze er opeens weer. Ze zuchte licht toen ze haar kofers pakte. De dikke reuze koffer dat zo zwaar was. Ze kan er maar niet aan wennen. Gicira de eerste twee drie uren in een poezenkooi. Zo noemde zij het toch. Ze keek eens naar buiten naar het weiland waar haar paarden stonden. Die zou ze ook missen. Je mocht niet toveren buiten school. Dat vond ze erg. Tweemanden zonder magie te gebruiken. Aleen haar oma en opa deden het. Daar had ze nog een geluk mee. Maar ze moest wel zelf haar koffers naar beneden dragen en in de auto leggen. Toen ze dat eindelijk gedaan had met veel moeite. Sleuren en trekken en duwen. Lagen al haar koffers in de auto. Snel ging ze terug naar binnen om nog wat te drinken. En dan vertrekken.
In de auto speelde een lichte muziek. Haar grootouders zijden af en toe iets. Maar niet veel. Alleen toen ze aan het station was begonnen ze echt met spreken. "Zo nou je hebt alles toch mee hé?" Vroeg haar grootmoeder. Ze knikte en keek naar haar grootvader. "Als je terug wilt komen mag je he waneer je maar kunt in de vakantie." Haar grootouders hadden haar graag thuis. Maar zij zelf bleef liever op school. Misschin dat ze dit jaar wel eens... Neen geen kans. "Ik zal jullie missen en ik zal schrijven waneer ik maar kan." Zij ze daar op. Ze hield supper veel van haar grootvader afg en toe kwam hij naar het school toe. Haar grootmoeder hield ze ook supper veel van. Maar die zou niet zo houw naar zweinstein komen. Ze haf elk nog een zoen en stapte uit. Haar grootvader gebruikte een klijne spreuk om haar koffers op de kar te zetten. Ze lachte en was er dank daar voor. Net toen ze het station binnen ging zwaaide ze nag eens.
Het station zat vol met dreuzels nog een zucht kon ze niet onderdrukken. Samen met haar poes ging ze over de brug de perronnen op. 7,8,9,10 Maar zij moest perron negen driekwart hebben. Om daar te graken moesten ze door de muurlopen tussen peron 9 en 10. Het eerste jaar was bannelijk. Toen durfde ze dat nog niet te doen. Nu was ze soms nog zenuwachtig. Maar het ging al beter. Ze kon er niet aan wennen om er door te lopen. Maar nooit sloot ze haar ogen. als ze boste dan boste ze terweil ze het zag. Maar nu liep ze nog even rustig door tot dat ze bij de peronnen aan gekomen was. Even diep inademen en lopen. Dreuzels hadden het te druk om er op te letten. Elk jaar opnieuw geen ene dreuzel die het door had. Met een snelle looptocht liep ze door de muur en voor ze het wist. Was ze op peron negen driekwart. De bekende trein stond zoals gewoonlijk klaar en een warm gevoel kwam in haar op. Snel haar koffers laten inladen Gicira mee en in de trein. Het deurde nog wel een minuut of vijf voor ze vertrokken. Dus ze kleede zich rustig om. Griffoendor, vele leerlingen zeiden haar goedendag. Zelf somigge van zwadderich. Ook al konden zwadderich en grifoendor niet goed met elkaar om. Ze had daar ook wel een paar vrienden.
Nu moest ze nog alleen een coupe vinden. Ze liep langs een coupe met een meisje in die alleen zat. En vrienden konden er altijd wel bij. Rustig deed ze de deur open. Het meisje keek naar haar en ze lachte zacht. "Mag ik er bij komen zitten?" Rustig ging ze voor het meisje zitten met Gicira naast haar zitten. Het maisje had ook een poes op haar schoot. Dat vond ze wel fijn. "Ik ben Mystenia en dit is Gicira." Stelde ze zich vriendelijk voor en natuurlijk haar kat. Ze lachte zacht. De trein haf een siniaal dat ze bijna zou vertrekken. Misschien nog een minuutje. Maar ze zat tenminste al neer met haar poes, en ze kon niet wachten om haar school weer te zien. Zeker met haar vrienden en poes en de rest van de boel. Waar ze al heel de tijd aan dacht. Ze keek even door het raam het bekende uitzicht. Normaal zou ze zich bij haar vrienden hebben gezet. Maar deze meid zou ook wel een vriendin worden.

"Mag ik er bij komen zitten?" Ze knikte, natuurlijk mocht zeer bij komen zitten, dat was juist gezellig en die meid was niet zo oud ongeveer een jaar oud ofzo, ze ging tegen over haar zitten en stelde zich voor "Ik ben Mystenia en dit is Gicira." "hoi Mij naam is Zoë en deze trouwe viervoeter is Lynn." Zei ze met een glimlach, ze bekeek het meid van top tot teen die meid hoorde bij de Griffoendor, daar hoorde Zoë ook bij. Even bekeek ze zich zelf en ontdekte dat ze nog niet was omgekleed. "Ik ga me even omkleden, ben zo terug" Snel liep ze uit het coupe.( paar minuten later) Daar stond ze dan in haar andere kleren, rustig schoof ze de deur open en liep naar binnen, deed haar pet af en zocht naar een elastiek in haar tas, eindelijk had ze er een gevonden behendig maakte ze een paardenstaart en ging tegen over Mystenia. "zo en hoe lang zit je al op Zweinstein' vroeg ze vriendelijk, of zoë hoopte dat het vriendelijk klok want zo voelde ze zich niet, door haar nieuwe outfit, maar ja dit of een jaar leve nbij haar tante in Brussel. Lynn keek nieuwsgierig naar het kat die tegen over haar zat zag Zoë. 'leuke kat heb je.""welke ras is het" vroeg ze snel er achter. en richte haar blik uit het raam.
Buiten was het een prachtige weer, de zon scheen en er waren geen wolken aan de lucht. Zoë dacht over haar ouders die nu in Afrika zijn waar het stik heet is. Ze zuchten, een jaar lang zou ze hun niet zien, Ze verlangde naar ze. Even keek ze naar zich zelf en richten het blik naar Mystenia die iets wou zeggen. toen keek ze weer naar Lynn die in slaap was gevallen op haar schoot. Zoë kreeg lynn toen ze 11 was geworden. Ze hield van die kat, elke keer als ze een streek uit haalde hielp Lynn er bij en dat was fijn of ze waarschuwde wanneer iemand aan kwam. Ze was trots op die poes. Ze aaide haar zachtjes over haar hoofd en keek weer naar Mystenia die aan het praten was...

"hoi Mij naam is Zoë en deze trouwe viervoeter is Lynn." Zei het meisje die duidelijk Zoë noemde. Ze lachte vriendelijk. Haar poes zag er ook zo schatig uit. Maar ze herkende dit meisje niet. Dus waarschijnlijk was ze nieuw. Ze wou net wat gaan zeggen toen Zoë haar mond open deed. "Ik ga me even omkleden, ben zo terug" Ze knikte er op. Terweil het meisje uit de coupe ging. Even zuchte ze nu zat ze daar weer even alleen. Zoë leek een hele vriendelijke meid. Dus waarschijnlijk zouden ze goede vrienden kunnen worden. Ze vond de poes ook wel tof van haar en zo te zien kon Gicira er goed mee op schieten. Een paar vrienden zijden ondertussen nog eens goededag. Maar af en toe keek ze ook nog eens naar buiten. Het zou zeker niet lang meer duren of de trein zou vertrekken. Dan zou ze weer een heel nieuw jaar tegemoet gaan. Zoals gedacht was er nog geen 5minuten gepaseert en het vertrek siniaal was daar. Toen kwam Zoë terug binnen. Aan haar kleding te zien en zoals gedacht zat ze ook in Griffoendor.
Langzaam starte de trein weer kwam dat warme gevoel in haar op. Een glimlach versprijde zich op haar gezicht. Terweil Zoë weer wat zei. "zo en hoe lang zit je al op Zweinstein' Vroeg Zoë die haar haar in een staart had gedaan. Dat was eigenlijk een goede vraag. Want dit jaar waren er veel derdejaars die nieuw waren. Niet dat er daar iets mis mee was. "Van af het eerste jaar zit ik hier." Gaf ze vriendelijk antwoord. Het was de eenigste waarheid die er was. Meer moest ze niets zeggen. Ook al wist ze dat er straks een heel verhaal aan kwam te komen. 'leuke kat heb je.""welke ras is het" Zei Zoë als tweede. Ze lachte Gicira was inderdaad een supper peos. Ze zou echt niet meer zonder die^poes kunnen. "Dankje, Vuilnisbakken ras. Maar dat vind ik niet erg ik hou supper veel van haar." Zei ze er vriendelijk op terug. Wat had ze gezecht er kwam een groots verhaal aan. "Ik kan er niets aan doen maar ik moet je toch een voleedig antwoord heven he" Ze lachte en gaf een lichte knip oog.
"Ik zit nu al twee jaar op Zweinstein dit is mijn derde jaar. Gicira heb ik gekregen toen ik naar deze school ging. Ik was toen ongeveer 11. Al snel hadden we een dikke band. De eerste keer dat we door de muur moesten keken we elkaar maar vreemd aan. Dat beeld zal ik nooit meer vergeten. Soms verdwijnt ze dat ik haar nergens vind. Dus nu weet ik al dat alles in orde is als ze weg is. Maar als ik haar echt nodig heb is ze er weer terug. Troouwens je zult Zweinstein geweldig vinden. Het is de beste school die er bestaad." Zo dat was een hele mond vol. Hoopelijk zou Zoë het niet erg vinden dat ze zo veel had gezecht. "Trouwens jou poes ziet er ook wel een leuke uit. Welk ras is het van jou?" Vroeg ze dan maar. Ondertussen was de trein ook al op volle gang bezich. Maar het deurde altijd tot s'avands om op zweinstein te raken. Dat was ze nu onder hand ook al gewend. Ze keek naar buiten. Hert bekende uitzicht was nog altijd even schoon. Daar zou ze ook nooit aan wennen. Ze keek naar Gicira die was ondertussen ook in slaap gevallen. Toen zoë had geantwoord knikte ze vriendelijk. "Weetje er komt altijd ee mevrouw met een kar vol met snoep. Je hoort haar al van ver aan komen." Weer lachte ze
"Zal ik dan trakteren. Op een nieuw school jar en het begin van een goede vriendschap." Mystenia bleef precies maar praten. Normaal was ze niet zo. Alleen ze was zo gelukkig en opgewonden. "En als we op zweinstijn zijn dan gaat het schoolhoofd. (Waar ze dol op was.) In zijn handen klappen en opeens staad de tafel vol met lekker eten." Dat was ook een heel deel waar ze altijd dol op was. Ze kon er echt niets aan doen. Maar dat eten was altijd zo lekker. Elke dag had je wel lekker eten. "En de examens zijn zwaar. Maar als je goed op let veel oefend en goed studeerd dan haal je het makelijk." Hoopelijk zou Zoë zich nu niet druk maken. "Maar daar hebben we nog tijd genoeg voor om ons daar nu al druk over te maken." Nu had ze het wel gezecht. Behalve als er haar nog iets te binnen schoot zoals. "Wat ook leuk is de trappen bewegen de hele tijd. Dus als je ergens moet zijn dan kun je het beter snel doen en oppasssen." Ze bleef maar praten en praten. Tot dat de deur van de coupe weer open ging. Wie zag ze daar nu Rebecca haar beste vriendin. Ze schoof wat op en zei. "Hij Rebecca kom er bij." Ze lachte kon het nog beter dan dit?

Rebecca trok even een gezicht maar er volgde geen botsing tegen de muur, ze stond op perron negen driekwart. Ze keek even rond maar liep toen naar de vuurrode trein, haar broertje liep met een geïrriteerd gezicht achter zijn moeder aan die hem aan de hand hield en meetrok. Samina, haar kat, sprong op haar schouder en keek verontwaardigt naar een meisje dat haar had geprobeerd aan haar staart te pakken. Ze kroelde Samina achter haar oren en lachte stilletjes toen haar moeder aan Rowan vroeg of hij wel alles bij zich had. Ze liep met een grote boog om Carmill heen, een jongen uit ravenklauw die een jaar hoger zat en voor wie Rebecca al heel lang een zwak had, ze gaf haar moeder gauw een kus en stapte de vuurrode trein in. Ze keek links en rechts, maar ze zag Mystenia nergens, nog Felix of een van de Ravenklauwers. Plotseling zag ze Mystenia samen met een ander meisje. Ze liep met uitgestoken hand de coupe in en gaf het meisje een hand, ''hoe heet jij?'' vroeg ze en ze glimlachte.

"Van af het eerste jaar zit ik hier." . "Dankje, Vuilnisbakken ras. Maar dat vind ik niet erg ik hou supper veel van haar." maar ik moet je toch een voleedig antwoord heven he""Ik zit nu al twee jaar op Zweinstein dit is mijn derde jaar. Gicira heb ik gekregen toen ik naar deze school ging. Ik was toen ongeveer 11. Al snel hadden we een dikke band. De eerste keer dat we door de muur moesten keken we elkaar maar vreemd aan. Dat beeld zal ik nooit meer vergeten. Soms verdwijnt ze dat ik haar nergens vind. Dus nu weet ik al dat alles in orde is als ze weg is. Maar als ik haar echt nodig heb is ze er weer terug. Troouwens je zult Zweinstein geweldig vinden. Het is de beste school die er bestaad.""Trouwens jou poes ziet er ook wel een leuke uit. Welk ras is het van jou?" Vertelde Mystenia toen ze plotseling iets aan haar vroeg. "Nou dankje, Maar Lynn is ook een vuilnisbas ras.' Zei ze lachend."Weetje er komt altijd ee mevrouw met een kar vol met snoep. Je hoort haar al van ver aan komen.""Zal ik dan trakteren. Op een nieuw school jar en het begin van een goede vriendschap." "het hoeft niet hoor."Zei ze vriendelijk."En als we op zweinstijn zijn dan gaat het schoolhoofd. (Waar ze dol op was.) In zijn handen klappen en opeens staad de tafel vol met lekker eten." "En de examens zijn zwaar. Maar als je goed op let veel oefend en goed studeerd dan haal je het makelijk."Maar daar hebben we nog tijd genoeg voor om ons daar nu al druk over te maken." hoezo zou zij zich druk maken om een exame. voor dat ze iets kon antworden ging ze verder."Wat ook leuk is de trappen bewegen de hele tijd. Dus als je ergens moet zijn dan kun je het beter snel doen en oppasssen." Die meid ging maar door en door tot de deur werd geopend door een meisje, zo te zien kent Mystenia haar want meteen zei ze "Hij Rebecca kom er bij." Rebecca zo hete de andere meid dus. maar voor rebecca ging zitten liep ze naar haar toen schudde haar hand en vroeg ''hoe heet jij?'' "mIjn naam is Zoë en dit is Lynn." Ze keek naar haar kat die lag te slapen. even keek ze naar de andere meiden die druk aan het praten waren, met elkaar. Ze verzonk in haar gedachten misschien kon ze een nieuwe plan bedenken voor een streek, Al snel had ze wat in haar hoofd. Snel pakte ze haar tas en zocht haar groene schrift met SECRET er op, het leek misschien op een dag boek dat was zo vervelend, die schrift had haar moeder voor haar gekocht toen ze 10 was.. Snel zoch ze een lege bladzijde om daar iets in te schrijven. Benodigdheden; Snoep met rare bij werkingen bij de Tovertweelings Topfopshop, Ze had nog 3 snoepjes over van de vorige streek. en bakje met het afbeelding van snoep en er op had ze nodig. . Toen klapte ze haar schrift dicht, als ze er eindelijk op zweinstein waren, zou ze uitzoeken waar ze de laatste 3 snoepjes had in gepakt, het bakje met oude fop spullen of onnodige dingen die toch handig kunnen zijn, tenminste het was een van die 2 . Ze keek naar haar kat die nieuwsgierig is geworden wat ze weer eens zal uithalen. Zoë begon Lynn te aaien en dacht 'je zal het zien."

Rebecca kwam binnen en gaf Zoë een hand. ''hoe heet jij?'' Vroeg ze. Mystenia zou nu wel even stil blijven. Misschien af en toe wat zeggen tegen rebecca. "mIjn naam is Zoë en dit is Lynn." Zij Zoë er op. Rebecca ging zitten. Ze verzonk nu niet in gedachten. Maar praate even tegen Rebecca. "Heb je Carmill al gezien?" Vroeg ze dan eens. Ze wist dat haar vrienin een zwak had voor die jongen. Zelf vond ze nog niet echt iemand leuk. Maar dat zou wel komen. Dat dacht ze toch. Even kletsten ze nog wat door. Af en toe zij ze eens ja, nee, goed hoor. Maar na een tijdje viel het dan weer stil. Ze zuchte licht en zag dat Zoë een groen schrift uit haalde. Maar ze zou er niet naar vragen. Ze had al veel te veel gezecht voor haar. Opeens hoorde ze "Snoep van het karretje." Ze stond op en knikte naar de twee. Zij zou wel betalen. Ze had geld genoeg bij zich om veel snoep te kopen en de mevrouw kende haar al.
"Wil ge wat meisje?" Vroeg de mevrouw aan haar. Ze keek eens goed. "Geef me een kilo kikerveters. Wat krekers in alle smaken en zoutzuurtjes van douw druppels." De mevrouw knikte en gaf wat ze wou hebben. Ze betaalde en ging terug gaan zitten. Terweil de stem van de vrouw steeds verder weg zakte. Ze keek naar de twee. "Kies maar wat je neemt er is genoeg." Ze lachte zacht en pakkte een zoutzuurtje voor zich zelf. Ze gaf een klein deeltje aan Gicira en at de rest op. Zoals gewoonlijk kreeg ze er een rilling door over haar rug. Felix had ze nog steeds niet gezien of gehoort. Ze vroeg zich af waar ze zou zijn. Waarschijnlijk bij andere vrienden en vriendinnen. Door dat het nu zo stil was verzonk ze licht in gedachten. Je hoorde het stoomende geluid van de trein en buiten begon de zon te zakken. Ze zuchte.
"Ik vraag me af wat er dit jaar allemaal zal gebeuren." Zei ze dan maar om de stilte te doorbreken. Wat zouden ze deze keer voor nieuws krijgen. Zou er iets spanends gebeuren. Hoe zou het plafon er uit zien. Zouden de leeraren goed gezind zijn. Welke lessen en wat zouden ze al leren en zien. Zouden ze dit jaar weer streken uit halen? Ze wist het niet maar wou het weten. Gedult gedult gedult. Ze was zo in gedachten dat ze schrok van Gicira. Dat haar duidelijk wilde uit gedachten halen. Ze streelde haar liefste poes. Elk jaar zijden de leeraren het zelfde over haar. Trouw lief brutaal en vlijend. Maar dan kwam er weer een hele uitleg. Elk jaar ja elk jaar. Moest ze dat aan houden. Met de meeste was ze wel goed bevriend. Met sneep bv. daar kon ze goed mee overweg. Ook met Hagrid, ze vond hem supper. Omdat hij zo veel van dieren hield.
"Hoe was jullie vakantie?" Vroeg ze dan maar. Half in gedachten nog. Ze kon er niets aan dloen. Maar ze dacht aan haar grootouders. Die hadden altijd voor haar gezorcht. Ze was een voll bloed. Vele van deze school hadden ook dreuzel bloed. Maar dat vond ze niet erg. Iedereen was het zelfde op zijn eigenmanier. Er was eigenlijk niet echt iets dat niet het zelfde was. Maar dan was ook alles weer anders. Moeilijk om te verstaan. Haar vriendinnen zijden wat. Maar ze kon het niet horen. Hoog tijd om weet terug te keren naar de trein. Maar toen dacht ze weer aan haar paarden. Hoor grootlmoeder had belooft om er op te rijden. Ze zou wel snel een brief krijgen waar ze dan op mocht antwoorden. Dat deed ze wel graag, sschrijven en zo. Snel nam ze nog een snoepje. Daardoor kwam ze terug bij zich zelf. "Sorry wat zeiden jullie." Ze had het echt niet gehoord te diep in gedachten verzonken. Maar nu weer helemaal terug om naar hun te luisteren.

[Kort ik weet het. en een beetje flut. Maar wat doet het er toe.]

"Geef me een kilo kikerveters. Wat krekers in alle smaken en zoutzuurtjes van douw druppels." "Kies maar wat je neemt er is genoeg.""Ik vraag me af wat er dit jaar allemaal zal gebeuren." "Veel onverwachte dingen zou ik zeggen" Zei Zoë met een kleine valse lach die je niet ziet behalve als je goed kijkt. Ze pakte een zoutzuurtje en at hem op, Lynn hield niet van zure snoep maar zij wel. Door het zure kreeg ze vaak ideeën. Het was stil in coupe toen Mystenia begon te praten. "Hoe was jullie vakantie?" vroeg ze. 'voor de helft leuk voor e helft slecht.' ze dacht weer na over haar vakantie, veel streken uit gehaald dus dat betekende ook veel gestraft of geruzie met haar ouders. ook naar Italië, daar kon ze veel leuke dingen kopen voor haar streken.
En de slechte was dat ze gehoort had dat haar ouders naar Afrika gingen en zij naar een school moest gaan. dat was het vervelende gedeelte, ze werd uit haar gedachten gehaald door Mustenia "Sorry wat zeiden jullie." vroeg.
'voor de helft leuk en voor de helft niet.' Zei ze nog is. "en hoe was jou vakantie." Vroeg ze an mystenia. Ze bekeek haar nagels waar op bonbons geschilderd waren. Zoë kon goed nagels lakken, Ze had een talent vond haar moeder. Even zuchten ze. het was eind middag en ze kwamen pas s'avonds aan. dus moest ze even wachten. Ze was niet echt gewend om lang in treinen te zitten eigenlijk vloog ze liever op haar bezem maar dat kon niet. Toen pakte ze weer haar schrift en begon haar oude streken te lezen...

Rebecca kwam binnen en gaf Zoë een hand. ''hoe heet jij?'' Vroeg ze. "mIjn naam is Zoë en dit is Lynn." Zij Zoë er op. Plots vroeg mystenia: ''heb je carmill al gezien?'' rebecca kreeg een kop als vuur maar keek gauw het raam uit. Het snoepkarretje kwam langs en rebecca kocht wat chocokikkers en smekkies in alle smaken. Ze zonk weg in lange gedachtes. Af en toe hoorde ze de stemmen van zoe en mystenia door haar hoofd galmen maar ze reageerde niet. Ze dacht aan felix, die zo plots verdwenen was na hun bezoek aan de wegisweg en aan carmill, die nu waarschijnlijk bij de andere vierdejaars zat. Haar gedachten werden verstoort toen ze onbewust een smekkie pakte dat naar scheercreme smaakte. Ze spuugde uit wat ze in haar mond en stopte snel een chocokikker in haar mond om de vieze smaak weg te halen. Het landschap en de tijd vloog voorbij Rebecca zag dat ze bijna bij school waren en zei tegen de anderen: ''zullen we maar eens ons gewaad aantrekken?'' Rebecca stapte uit en snoof de frisse lucht op. Ze hoorde Hagrids stem over het perron galmen: ''alle eerstejaars naar mij, alle eerstejaars hiereen!'' Een zwadderaar botste expres tegen haar op zodat Samina sissent van haar schouder sprong. ''aha! dus dit is het troeteldiertje van ravenhartje! ik had gedacht dat je toch iets fatsoenlijkers mee had gebracht dan een kat met net zulke lange haren als een baviaan!'' sneerde de zwadderaar. ''houd je kop snorwout of ik roep felix erbij!'' siste Rebecca ijzig. Felix was de eenige voor wie alle zwadderaars ontzag hadden. Peter snorhout werd een beetje bleek maar herstelde zich gauw weer en liep woedend weg.

Felix liep al een tijdje door de trein, in gedachten verzonken. Een piercing in haar wenkbrauw in de vrom van een slang, glinsterde in het zonlicht dat door een treincoupe kwam. Ze had hem gisteren laten schieten, maar daar dacht ze niet aan. De laatste tijd waren er veel dooddoeners opgedonken, en Felix vondt dat een beetje roekeloos. Ze had het snoepkarretje net ingehaald en ze kocht wat ballonbruisballen. Ze liep langs een coupe en hoorde de sneerende stem van Snorwout ''aha! dus dit is het troeteldiertje van ravenhartje! ik had gedacht dat je toch iets fatsoenlijkers mee had gebracht dan een kat met net zulke lange haren als een baviaan!'' sneerde de zwadderaar. ''houd je kop snorwout of ik roep felix erbij!'' Klonk daarna de stem van Rebecca. Felix had haar gewaad al aan, en ze stapte diep in gedachten, sloom uit de trein. Ze hoopte eigenlijk stiekem dat Rebecca haar niet zou vinden. Ze hoorde de bekende stem van Hagrid de jachtopziener, die het bekende zinnetje voor de eerstejaars sprak. Ze rolde met haar ogen en keek zoekend rond. Ze kon geen enkele zwaderaar ontdekken. Ze botste tegen iemand op. Het was Rebecca.

Rebecca botste tegen iemand op, het was Felix. ''Felix! wat...hoe..? waar was je? de wegisweg...mystenia....zoe...'' Rebecca stotterde half boos en half blij terwijl ze zich vemande. Felix gaf geen antwoord. ''Z..zullen we maar naar school gaan? volgens mij gaat het zo regenen.'' Zwijgend liepen ze naar school, Rebecca had te veel aan haar hoofd om hoi terug te zeggen tegen de voorbij lopende ravenklauwen. Een druppeltje viel uit de hemel en Rebecca en Felix begonnen te rennen naar de koetsten. Het grote kasteel doemde hoog boven hen op, Rebecca stapte in een koets en gebaarde Felix dat ze naast haar moest gaan zitten. ''sorry hoor, maar is het erg als ik hier ook kom zitten?'' vroeg een jongens stem. Rebecca werd vuurrood toen Carmill lachend aan kwam lopen en nu vragend naar de plek tegenover Rebecca keek.

(wie the f*ck is Camrill?)

Felix knikte alleen maar toen Rebecca stoterend een paar woorden uit haar mond haalde. Ze liepen samen naar de koetsen en halverwege begon het te regenen, zodat ze moesten rennen. Een jongensstem galmde in de koets. Felix ging zwijgend naast Rebecca zitten. Ze keek niet op toen een jongen recht voor Rebecca ging zitten. Felix wriemelde aan haar piercing. Ze zuchtte.''Ik was gisteren zo plotseling weg, omdat ik deze wilde laten schieten. Ze showde haar piercing even die in de vorm van een slang in haar wenkbrauw zat.''Ik wilde jullie verrasen, dus sorry dat ik ineens weg was.'' Ze had dit allemaal bijelkaar gelogen. Behalve dat ze de piercing gisteren had laten schieten. Ze had bezoek gehad van een van de belangrijkste doodoeners. Ze zuchtte in stilte en keek naar Rebecca die een kop als vuur had. Felix proestte het uit.